Gimnazjów nie ma, godzin karcianych też.
Pytanie, jakie wyniki będą za kolejne trzy lata. Pierwsze badania PISA, udział w których zawdzięczamy ministrowi Handkemu, były pomiarem umiejętności 15-latków jeszcze w systemie sprzed reformy Handkego z 1999 roku. Byliśmy w strefie niskiej. Reforma Handkego przeniosła nas do strefy europejskich średniaków. Zmiany, które zaproponowaliśmy jako korektę reformy Handkego w 2009 roku przesunęły nas do strefy wyników wysokich. Polskie reformy edukacyjne są na świecie postrzegane jako udane. To bardzo rzadki przykład. Jesteśmy krajem wyjątkowym, o najbardziej rosnących wynikach, obecnie mogącym się czuć porównywalnie z najlepszymi.
Szczególnie możemy być dumni z rekordowego zmniejszenia liczby uczniów osiągających wyniki najniższe i z uczniów w czymś najlepszych. Te dwie grupy to istotne źródło naszego postępu.
Jak uczniowie młodsi o trzy lata od ostatnich gimnazjalistów, uczeni przez ostatnie lata już zgodnie z inną podstawą programową i innymi wytycznymi organizacyjnymi, wypadną w kolejnym pomiarze PISA? Dziś tego nikt nie wie i nie jest to oczywiste.
Lektura Raportu PISA 2018 niech będzie powodem do dumy dla polskich gimnazjalistów i ich nauczycieli. Czy mamy szansę na dalsze postępy? Jedyna nadzieja w nauczycielach, którzy nauczyli się pracować coraz lepiej i w sposób coraz bardziej zindywidualizowany. Być może będą elastycznie traktować nowe przepisy, podążać za potrzebami uczniów i pomimo niesprzyjających warunków zewnętrznych, nie odejdą z zawodu, nie stracą zapału do pracy i chęci pomocy swoim uczniom. Czy to możliwe?
Wykresy i tabelę podaję za opracowaniem Evidence Institute, które serdecznie polecam.